பொருள் தேடும் வாழ்க்கையில்...

பெங்களூரை விட்டு சிக்காகோ வந்து ஒரு வருடம் ஆகி விட்டது. பெங்களூர் டிராப்பிக்கில் புகையை நுகர்ந்து, அந்த ரசாயன கரியை முகத்தில் பூசிக்கொண்டும் அலுவலகத்துக்கு செல்லும் பிரச்சனை இல்லை. காதலியின் அருகாமையை நினைவுபடுவதை போன்ற வசந்தகாலத்தின் இளமை அழகு, ரம்மியமான குளிர். தூசி, புகையில்லை. அறையின் ஜன்னலின் இருந்து வெளியே பார்த்தால் மிக எழிலாக, நாள் முழுவதும் பார்த்துகொண்டே இருந்தாலும் அலுக்காத மரம் செடிகள், அதனூடே தத்தி தத்தி நடை பழகும் வாத்துகூட்டம். நான் பெரிதும் மதிக்கும் பெர்சனல் ப்ரிடம், ஸ்பேஸ் இங்கு நிறைய இருக்கிறது. எல்லாம் நன்றாக தான் இருக்கிறது. ஆனால் மனதில் தான் ஏதோ வெறுமையான உணர்வு. மதுரையின் வேர்வை கசகசப்பில் இருந்த ஆனந்தம் இங்கு இல்லாதது போன்ற பிரமை. ஞாயிறு மதியம் தனியே கடந்த கால நினைவுகளுடன் நடை பழகும் லேக் ஷோர்க்கும் வந்து விட்டேன். காதினில் IPod வழங்கும் Kenny G & Brian Adams இசையை ரசிக்க முடியவில்லை

வாழ்க்கையே பொருள் தேடுவதற்கு தான் என்று முடிவு செய்த பிறகு, அந்த பொருளை திரைகடலோடி தேடும் மனிதர்களின் கூட்டத்தில் கலந்து விட்ட ஒரு சராசரி மனிதன் நான்.பெற்றோர்கள், நண்பர்கள் எங்கோ பல ஆயிரம் மைல் தூரத்தில் இருக்க நாம் மட்டும் இங்கு வந்து சேர நேர்ந்தது எதன் பொருட்டு ? நம்மிடம் மட்டும் நிறைய பணம் (நிறைய என்பதன் இலக்கு மாறிக் கொண்டே இருப்பதால் தான் பிரச்சனை என்று நினைக்கிறேன்) இருந்திருந்தால் இங்கு வந்திருக்க நேர்ந்திருக்காதே என்ற எண்ணமும் சில நேரங்களில் தோன்றும்.

நிறைய சம்பாதித்து விட்டு சீக்கிரமாக இங்கிருந்து சென்று விட வேண்டும். இது நமக்கான தேசம் அல்ல என்றும் நினைப்பேன். இப்படியே புலம்பிக் கொண்டு பல வருடங்களாக இங்கேயே இருக்கும் சில நண்பர்களின் முகங்களும் அப்பொழுது ஞாபகத்திற்கு வரும்.அதில் எனது திருமுகம் சேர்ந்து விடுமோ என்று சில சமயம் அச்சம் கொள்கிறேன். நாம் அப்படி இருந்து விடக் கூடாது என்றும் நினைத்துக் கொள்வேன்.

கல்லூரி முடித்து விட்டு வேலை தேடும் படலத்தில் இருந்த நேரத்தில் ஒரு 5000 ரூபாய் கிடைத்தால் போதும் என்று தோன்றியது. பிறகு 20000 சம்பளம் வேண்டும் என்று மனம் ஆசைப்பட்டது. 65000 ரூபாய் கிடைத்த பொழுதும், அடுத்த இலக்காக 120000 வேண்டும் என்று தோன்றியது. சம்பளம் அதற்கு மேலும் பெருகிய பொழுதும் தேவைகள் மட்டும் குறையவே இல்லை. போதும் என்ற எண்ணம் மனதிற்கு தோன்றுவதே கிடையாது. இங்கு வந்த பிறகு, நான் வேலை தேடியலைந்த காலகட்டத்தில் கனவிலும் நினைத்து பார்க்காத மாத சம்பளத்தில் இந்தியாவில் வேலை கிடைத்தும் அடுத்த இலக்குகளை நோக்கி மனம் சென்று கொண்டே இருக்கிறது.

பணமும் நிறைய வேண்டும். அதுவும் சீக்கிரமாக பெற வேண்டும் ? என்ன செய்யலாம் ? ஏறு விமானத்தில், இறங்கிடு அமெரிக்க திரு நாட்டில் என்ற தத்துவம் நிலைக்க பெற்ற மென்பொருள் துறையில் நான் மட்டும் விதிவிலக்காக இருக்க முடியுமா என்ன ? இதோ இங்கே வந்து சேர்ந்து விட்டேன். ஆனால் பொருள் மட்டும் தான் வாழ்க்கையா ? எனக்கு புரியவில்லை.

EAI சம்பந்தமான வேலையில் இருப்பதால் இரவில் நம்மதியாக தூங்க கூட முடிவதில்லை. எந்த பிரச்சனை என்றாலும் உடனே கைகாட்டுவது ESB, EAI Bus ல எதோ Messaging , Pub/ Sub பிரச்சனை என்றுதான்.. ஊருக்கு இளைச்சவன் பிள்ளையார் கோவில் ஆண்டி என்று சொல்லுவது போல ஆகி விட்டது என்னுடைய கதை.சில வாரங்களுக்கு முன் நண்பர்களுடன் லாங் டிரைவ் சென்று, பழங்கதை பேசி சந்தோசமாக வேளையில் கடையில் இருந்து சர்வர்ல ஞாபகம் உடைந்துவிட்டது என்று பீப், மற்றும் தொலைபேசி அழைப்பு. போட்ட திட்டம் எல்லாம் அம்பேல். நண்பர்களிடம் வசவு வேறு.வாழ்க்கையா இது ?

காலேஜில் இருந்த போது ராக்கோழியாக இருக்க ஆரம்பித்து, பழகிய இந்த பழக்கம் வேலைக்கு சென்ற காலகட்டத்தில் அதிகம் ஆகியது. எனது நெருங்கிய கூட்டாளிகளே என்னுடன் ஒரு டீம் ஆக இருக்கும்போது வேலை செய்வதோ, நேரம் போவதோ தெரியாது.எனென்றால் எனக்கு நண்பர்களை தவிர்த்து தனிபட்ட வாழ்க்கை என்று ஒன்றும் கிடையாது. அல்லது கிடைத்தவைகளை கண்டுகொள்ள எனக்கு தெரியவில்லை. இதற்காக நான் வருத்தபட்டது கிடையாது.

பெங்களூரில் 10 மணி வரைக்கும் நன்றாக தூங்கி, 11 மணிக்ககுள் அலுவலக கான்டீன் சென்று ஒரு ஹெவியான காலை உணவு முடித்து விட்டு, ஒரு ஜூஸ்சை கையில் பிடித்துகொண்டு டெஸ்க்ல போய் லேப்டாப் திறந்து அமர்ந்தால் நாள் ஆரம்பிக்கும். வந்த மெயில்களுக்கு பொறுப்பான பதில் அனுப்பிவிட்டு, பக்கத்து டெஸ்க்ல இருந்து கொண்டு IM செய்ய பிடிக்காமல் எனது AP, UP நண்பர்களிடம் சென்று அவனது முந்தைய நாள் முன்னிரவு பெண்களூர் கதையை சிறிது நேரம் கேட்டுவிட்டு, லேப்டாப்ல தலைய விட்டா சாயந்தரம் ஒரு 5.30 மணிக்கு ஒரு பெல் அடிக்கும். கேன்டீன்ல போய் 2 சிக்கன் சான்ட்விச் ஒரு ஜூஸ். இன்னுமொரு ஜூஸ்சை கையில் எந்திகொண்டு கீழே இருக்கும் அலுவகல பார்க்குக்கு சென்றால் அங்கு எனது கூட்டாளிகள் ஆஜர். அங்கு வைத்து அலுவகத்தில் இன்னாருக்கும் இன்னாருக்கும் இது என்பது போன்ற சீரியஸ் கருத்தரங்குகள். புகை விடும் நண்பர்கள் சாக்கில் அலுவலக எதிரில் உள்ள டீக்கடையில் அமர்ந்து யார் யாருடன் செல்கிறார்கள் இல்லை, யார் யாருடைய ஸ்கூட்டிக்கு பின்னால் செல்கிறார்கள் என்ற டேட்டா அனலிடிக்ஸ். சபை கலைந்து மறுபடியும் லேப்டாப்ல தலைய விட்டா ஒரு 11 மணி போல அவுட் டூ டின்னர் ந்னு IM ஸ்டேட்டஸ் வச்சிட்டு கேன்டீன்ல போய் ஒரு பாத்தி கட்டி விவசாயம் பாத்துட்டு, காலை ஒரு 4.30 மணி வரைக்கும் வேலை. வாரக்கடைசி ஆனால் மதுரை பயணம், 2 நாள் அம்மாவின் அருகாமை, கோவில்கள், சிறிது ஓய்வு, சொந்த ஊரிலே இருக்கும் தோழர்களுடன் அரட்டை, என்று சுகமாக இருந்த வாழ்க்கை ஏனோ ஞாபகத்தில் வந்து போகிறது.


தமிழ் புத்தாண்டு, விஷு கனி போன்ற நன்னாளில் வீட்டுக்கு தொலை பேசினால், அம்மா இங்க நீ இல்லாம எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்குடா.. உம் முகத்தை பார்த்து நாள் ஆச்சிடா.. ஒரு படமாவது அனுப்புனா என்னடா ?. அப்படி என்னதான் வேலையோ எனக்கு தெரியல ? நீ எப்படிடா அங்க தனியா சமாளிக்கிற ? உனக்கு ஒன்னும் கஷ்டமா இல்லயா என்று கவலையுடன் பேசும் பொழுது கண்ணீர் எட்டி பார்க்கத் தான் செய்கிறது ? . 1 மணி நேரம் பேசினால் தான் மனம் ஆறுதல் அடைகிறது. அதே நினைவில் சிறிது நேரம் ஆழ்ந்து விட்டு எழுந்தால் மனதை ஏதோ பாரம் அழுத்துகிறது. ஆனாலும் பொருளை தேடி ஓடும் வாழ்க்கை ஓட்டத்தில் இதனை எல்லாம் எதிர்கொள்ள வேண்டிய நிலை. அம்மாவின் முகம் நினைவில் வந்து போகிறது. எப்பொழுது இந்தியாவுக்கு திரும்பிச்செல்வேன் ? என்ற எனது அடிமனதின் கேள்விக்கு பதில் தேடி களைத்து போய்விட்டேன்..

நாட்கள் மெதுவாக நகருவது போன்ற பிரமை. சில சமயம் வாழ்வின் பொருள் என்ன ? வாழ்க்கையில் எதை நோக்கி ஓடுகிறேன் ? எவ்வளவு தூரம் ஓடியிருக்கிறேன் ? இன்னும் எவ்வளவு தூரம் ?

ஒவ்வொருவர் வாழ்விலும் பொருள் குறித்து பல்வேறு தேவைகள். அதற்காக சில சமரசங்களை செய்ய கொள்ள வேண்டிய நிலை. சுகங்களை இழக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம்.

இந்தியா பொருளாதார ரீதியில் வளர்ச்சி பெற்றிருந்தால் இந்நிலை ஏற்பட்டிருக்காதே என்ற எண்ணம் தோன்றத் தான் செய்கிறது.

ம்.ம்.ம் என்ன செய்ய ?